چیزی که اغلب مورد توجه بازیکنانی که تفریحی تنیس بازی میکنند میگیرد، تراکم و نوع طراحی زهِ راکت بر جوانب زیادی از عملکرد و نهایتا حسی که از راکت میگیریم را تحت تاثیر قرار میدهد. وقتی راجع به تراکمِ طرح زه صحبت میکنیم، منظورمان باز و متراکم بودن(بسته بودن)[زه] است. راکتهایی با حفره های بزرگتر در زه بیشتر از راکت هاى متراکم تر منحرف مى شود و باعث ایجاد جهش بیشتری در توپ مى شوند.
وقتی راکت در کششی مساوی زه بافی شده باشد، آن راکتی که طراحی زهش، حفره های بزرگتری را دارد، حس کیپ تر و سفت تری نسبت به راکتی که زهش بسیار متراکم تر است را دارد.
راکت هایی که زه های حفره باز تری دارند، توانایی ایجاد چرخش و پیچش بیشتری به توپ را نیز دارند، زیرا توپ مدت زمان بیشتری را در اختیار دارد تا بتواند خود را در فضای داخلِ زه بچرخاند. بازیکنانی که بدنبال چرخش بیشتر هستند، از زه هایی با طراحی حفره های باز تر سود بیشتری میبرند.
اگر چه این مزیت به قیمتِ دوام و پایداری کمترِ زه تمام میشود. زه های با طرح حفره های بازتر، به تارهای زه اجازه حرکت آزادانه تری را میدهند و در نهایت باعث ایجاد سایش و فرسودگی و نتیجتا شکستن تارهای زه و خراب شدنشان میشود.
طرحِ زهِ متراکم تر انحراف کمتر میگیرند و نهایتا برگشتِ انرژی کمتری میدهند. زه هایی با حفره های نزدیکتر و بسته تر، پتانسیل چرخشی و پیچشی کمتری را هم بوجود میاورند اما نسبت به زهِ طرح بازتر دوام بیشتری دارد. بازیکنانی که ضرباتشان به توپ از چرخش کمتری برخوردار است و به دنبال توانایی افزاینده ی کنترل توپ هستند، از زه های متراکم تر و با حفره های ریز تر استفاده میکنند، و بازیکنانی که ضرباتشان بسیار چرخشی است بیشتر دنبال دوام و ماندگاری آن هستند.